38-Osmanlı’nın Son Şair Okulu Talebelerinden Biri: Hüseyin Hüsnî Efendi ve Mecmûa-i Edebiyye’si
[ X ]
Tarih
2022
Yazarlar
Dergi Başlığı
Dergi ISSN
Cilt Başlığı
Yayıncı
Erişim Hakkı
info:eu-repo/semantics/openAccess
Özet
Klasik Türk şiiri XVIII. yüzyıldaki değişim ve dalgalanmaların da etkisiyle XIX. yüzyılda farklı bir düzlemde ilerlemeye devam etmiş ve bu anlayışla eser veren sanatkarlarını peyderpey yitirmeye başlamıştır. Varlık hayatı son bulsa da etkisi devam eden bu şiir anlayışının XIX. yüzyıldaki en büyük karşıtları “yeni” bir sanat anlayışı getirme gayesindeki sanatkârlar olmuştur. Yeniye direnen, gelenekten kopma niyetinde olmayan şairler ise bir arada olma ve sanat üretme gayesi ile tıpkı klasik dönem şairlerinin edebi meclisleri gibi topluluklar kurup “eski” diye adland ırılan tarzda şiirler yazmaya devam etmi şlerdir. Muallim Nâcî’nin Tercüman-ı Hakikat gazetesinden ayrıldıktan sonra Saâdet gazetesinde kurduğu Ukâz-ı Osmânî, Osmanlının son şair okulu olarak bilinmektedir. Geleneğe bağlı şairlerin bir araya geldikleri bu okulun bir mensubu da çal ışmamıza konu olan Hüseyin Hüsnî’dir. Hüseyin Hüsnî Efendi hakk ında kaynaklarda s ınırlı bilgiler bulunmaktadır. Şairin Mecmûa-i Edebiyye isimli eseri 1892 yılında İstanbul’da Mahmud Bey matbaasında basılmıştır. Eserde gazel, tahmis, müseddes, kıta ve rubâî gibi farklı nazım şekillerinden şiirler yer almaktadır. Klasik şiirin benzetme unsurlarına ve hayal dünyasına hâkim olduğu anlaşılan şair, aruzu da nispeten başarılı bir şekilde kullanmıştır. Bu çalışmada Hüseyin Hüsnî Efendi’nin Osmanlı’nın son şair okuluna mensubiyeti, şiir üslubu ve daha önce üzerine herhangi bir çalışma yapılmamış eseri Mecmûa-i Edebiyye hakkında bir değerlendirme yapılacak, eser ilim alemine tanıtılacaktır.
Açıklama
Anahtar Kelimeler
Edebiyat,Edebi Teori ve Eleştiri
Kaynak
RumeliDE Dil ve Edebiyat Araştırmaları Dergisi
WoS Q Değeri
Scopus Q Değeri
Cilt
0
Sayı
26
